Juliene zobaczyłam na ławce w szpitalu. Na rękach trzymała malutkie dziecko. W korytarzu szpitalnym niosło się echo jego płaczu. Juliene właśnie skończyła 20 lat i otrzymała taki cudowny prezent od życia – dar macierzyństwa. Powiedziała mi, że od kilku tygodni poszukuje punktu zdrowia, gdzie będzie mogła zaszczepić synka Manuelito. Rozmawiałyśmy przez chwilę, stojąc w pustym korytarzu. W oczach Juliene zobaczyłam determinację; zrobiłaby wszystko, by pomóc dziecku. Mały zasnął na jej rękach, a ja pomyślałam, jakie miałam szczęście, że ze swoimi dziećmi zawsze mogłam pójść do lekarza, nie martwiąc się o szczepionki i leczenie. Juliene, wenezuelska mama z końca świata, walcząca o szczepionki, jedzenie, zmagająca się z brakiem prądu i transportu miejskiego, była dla mnie bohaterką, o której chciałam opowiedzieć w Polsce. Nie powiedziałam Juliene, że banki surowic w kraju są puste, a lekarka w największym szpitalu dziecięcym pokazała mi puste lodówki na szczepionki. Po prostu wyjęłam telefon i poprosiłam, by powiedziała Polakom, czego potrzebuje jej synek. To nagranie stało się punktem centralnym kampanii na pomoc medyczną w Wenezueli. Po kilku miesiącach wróciłam do Wenezueli. Znów spotkałam Juliene. Manuelito miał już prawie rok, a dzięki lekarzom z Deus Caritas Est został zaszczepiony szczepionkami sprowadzonymi z Kolumbii.