To nie była moja pierwsza misja. Czekając na lot do Mjanmy, czułam, że będzie to wyjątkowy wyjazd. Powiedziałam o tym Justynie, która ze mną wyruszała w podróż. Ja – chirurg, i Justyna – anestezjolog. Szpital w Wakemie nie przypomina miejsca, w którym pracuję w Polsce. Duża wilgotność sprawiała, że czułam, jakbym operowała w szklarni. Moją uwagę zwróciło zaangażowanie lokalnego personelu medycznego. Chcieli się uczyć ode mnie. To miłe, że zostawia się po sobie ślad. Pamiętam jeden dzień. Nie różnił się od pozostałych, a jednak… Nagle na szpitalnym korytarzu rozległ się hałas. Pielęgniarka weszła do sali, mówiąc coś, czego początkowo nie mogłam zrozumieć. Wyszłam na korytarz i dostrzegłam oparzonego chłopca. Blizny były tak poważne, że nie mógł zamykać ust. Wiedziałyśmy z Justyną, że będziemy proszone o operację. Nie musiałyśmy rozmawiać – wymieniłyśmy tylko spojrzenia, chciałyśmy pomóc chłopcu. Myat był bardzo dzielny i pełen nadziei, że mu pomożemy. Chciałam zrobić wszystko, co możliwe. W trakcie operacji nagle zgasło światło. To nie mogło nas powstrzymać, pomogłyśmy sobie latarkami z telefonów. Operacja się udała. Myat otrzymał od nas niejako nowe życie. Z uśmiechem wychodził ze szpitala. To wielka nagroda dla lekarza. Tego chłopca nigdy nie zapomnę. Dla takich chwil warto żyć!