Eman mieszkała z mężem i trójką dzieci na pograniczu iracko-syryjskim, blisko Mosulu. Ona prowadziła dom i zajmowała się dziećmi, mąż był imamem w meczecie. Otwarcie odmówił współpracy z ISIS, gdy bojownicy zajęli ich miasteczko. Trafił do więzienia, gdzie był torturowany, miesiąc spędził w celi podwieszony za ręce pod sufitem. Po uwolnieniu aresztowano go jeszcze kilkakrotnie, dlatego Eman podjęła decyzję o ucieczce do Kurdystanu. Spodziewała się czwartego dziecka. Był czerwiec 2016 roku. Zdecydowali się na ucieczkę nocą, Eman wyruszyła pierwsza z dziećmi, mąż miał zmylić bojowników ISIS i dołączyć do rodziny kilka godzin później. Nigdy go już nie zobaczyła. Znajomi z checkpointów mówili, że nie dotarł na kurdyjską granicę. Eman wierzy, że to jeszcze nie oznacza najgorszego. Trafiła do obozu Bahraka. Mieszka w nim blisko 6000 przesiedlonych Irakijczyków. Obóz jest zaniedbany, brakuje tu wszystkiego, ale jest bezpiecznie, a dzieci mogą chodzić do szkoły. W obozie urodził się synek, Shamil, ma zespół Downa i jest chory na serce. Dzięki lekarzom z Polskiej Misji Medycznej może być leczony w obozie i dostał od nich skierowanie do szpitala w Erbilu. Eman cieszy się, że to tylko 15 minut jazdy autobusem... i że Shamil zaczyna raczkować.