Żyjemy dzięki pomocy dobrych ludzi. Wszystko, co mamy: koce, materace, ubrania, dostaliśmy od sąsiadów lub organizacji pomocowych, takich jak Polska Misja Medyczna. Do ośrodka pomocy społecznej prowadzonego przez Association of Charity Sisters w Mafrak 53-letnia Badriyah przyszła z córką. Raghad z pozoru wygląda jak zwyczajna nastolatka – nosi młodzieżowy, różowy hidżab. Ma pomalowane na pomarańczowo paznokcie. Ubrała się w modne, wyszywane jeansy oraz buty z cekinami i wielkim napisem OK. Ale jej życie dalekie jest od tego, co kryje się pod pojęciem OK. Ma 13 lat, połowę życia spędziła na wygnaniu, nie ma zbyt wielu koleżanek, nigdy nie chodziła do szkoły, choć Jordania dawno temu otworzyła szkoły podstawowe dla syryjskich dzieci. Nie potrafi dobrze pisać ani czytać. Raghad milczy jak zaklęta. Ma spuszczone oczy i nerwowo obraca w dłoniach zużyty smartfon. Ten Samsung w białym etui to kolejne złudzenie normalności. Zastanawiam się, jak niepiśmienna dziewczyna serfuje po sieci? Co ogląda? Czy ma konto na Facebooku i Instagramie? A jeśli tak, to co tam zamieszcza? Kogo obserwuje? Jakiej muzyki słucha? – Jaką przyszłość ma dziewczyna, która mając 13 lat, nie była nigdy w szkole? – pytam matki, ale w zasadzie znam odpowiedź.